Pechweek

Van een pechweek gesproken. Donderdag kreeg ik plots tandpijn, niet zomaar effe tandpijn, het bleef duren. Dus de volgende dag nemen we een brufentje, de rest van de dag kon ik redelijk pijnvrij doorbrengen. In het weekend begon het pas echt. Elke keer mijn hart een slag gaf, gaf mijn tandje er ook één. Ik had maar één wens het hele weekend “ik hoop dat men tand eruit valt”!!!. Toen de dosis sidergine en brufen bijna op was kon ik naar de tandarts. Diezelfde dag was de pijn weg, geweldig!! Nu moet ik niet naar de tandarts (dacht ik, maar daar was mijn ventje het niet mee eens). Dus toch richting martelbank (hoe noem je zoiets anders). De tandarts wist me te vertellen dat de zenuw die ontstoken was, en die dus ook die geweldige pijnen gaf, ondertussen dood was J. Super!! dan ben ik er ineens vanaf. Nee hoor, ik mag nog 5 keer terugkomen….Dus de komende weken zal het sporten zijn afwisselend met tandartsbezoeken.

Dit was probleem 1. Ik weet het je hebt je tanden niet nodig om te sporten maar met tandpijn kan je gewoon niet sporten. Ik kan op zo een moment alleen maar heel vies gezind rondlopen.

Probleem 2

Je af en toe eens helemaal uitrekken is gezond….

Bij deze bewijs ik het tegendeel J

Gisteren was ik op bezoek bij Bonneke (= bomma J ), en na een tijdje in de zetel gezeten te hebben rek ik me eens flink uit en dat had ik nu juist iets minder hevig moeten doen.

Diezelfde avond voelde ik al dat het niet juist zat. Men arm ging niet meer omhoog of opzij. Het beterde niet dus 2 dagen later ( ik wacht altijd effe af, het moest zo eens direct over gaan) ging ik maar naar de dokter. Na een hele uitleg met moeilijke woorden kwam het er uiteindelijk op neer dat ik iets in de schouder goed verokken had. Ijs leggen en afwachten, als het na het weekend niet beter is zit er hoogstwaarschijnlijk een scheurtje in.

Dus rust is de boodschap, ofwel een alternatief zoeken. “Op naar de fitclass” toestellen en oefeningen genoeg waar je geen arm voor nodig hebt J

Zwemloop Brugge 22/04/2012

Het is zondagmorgen 06:00 en de wekker loopt af, zelfs als dit op een doordeweekse dag gebeurt verklaar ik mezelf gek. Om 6 uur opstaan vervolgens 2 uur rijden om dan in koud water te springen en nog 5 km te moeten lopen in de koude…… Waar zijn we in godsnaam aan begonnen! J. Je moet er iets voor over hebben om over die streep te komen!

Na mijn eerste duathlon vond ik het ook nodig om een zwemloop te doen kwestie van alles eens te combineren. Een laatstejaarsstudent van het KTA in Brugge moest voor zijn eindwerk een zwemloop organiseren, dé ideale gelegenheid om dit een keertje mee te doen.

Aangekomen in Brugge gingen we ons eerst aanmelden en ons nummer afhalen. Het nummer werd onmiddellijk getatoeëerd op armen en benen (net echt J ) en we kregen onze box mee voor het loopgerei in te steken. Bruno deed ook mee en vertrok 20 minuten voor mij. Na enige tijd rond gekeken te hebben kwam ik tot het besef dat er wel heel veel mannen waren, we waren met 2 vrouwen.  Mijn zelfvertrouwen daalde weer een beetje en de drempel om mee te doen werd een stuk hoger. Elke groep bestond  uit 5 mensen, ieder kreeg een baan. In de groep voor mij stopte een zwemmer na een 200 m om effe op adem te komen… oef! Er zijn er nog die problemen hebben, na dit gezien te hebben had ik terug wat moed J

09:20 we moesten ons klaarmaken om te verrekken, met z’n vijven( 4 mannen en ik) gingen we het water in. We kregen nog een laatste info… als ze gele bordje in het water steken moeten we nog 100m…das interessant, ik geraak namelijk altijd men tel kwijt als ik baantjes trek.

3…2…1… en we zijn vertrokken. Ik moet zeggen het ging eigenlijk heel vlot, uiteraard waren de mannen eerst uit het water en had ik het zwembad nog even helemaal voor mij alleen (wat een luxe, moest ik van profiteren hé gebeurt niet vaak J ). Ik had de tel goed bijgehouden en ging voor de laatste 100m…maar het gele bordje kwam niet. Had ik dan toch verkeerd geteld? Na nog een keer heen en weer gezwommen te hebben nog geen geel bordje???? Hoe kan dat nu???? Verder zwemmen dus, nog een keer heen en terug…geen geel bordje…Toch effe vragen hoeveel baantjes ik nog moet. De jongen aan de kant antwoordde doodleuk, “Oh je bent er al hoor”… grrrrrrr. Ok, uit het bad, loopschoenen aan en vertrekken.

3 toertjes lopen en we zijn er weer. In toer 2 en 3 kreeg ik gezelschap van mijn schatje en die gingen dus veel sneller voorbij J. In de laatste toer kwamen er 2 lopers dichterbij, dit mocht ik niet laten gebeuren (het competitiebeestje kwam effen boven) en de versnelling werd een beetje hoger gezet J. Na 43 minuten kwam ik over de streep, met een goed gevoel en natuurlijk weer blij dat ik toch meegedaan had.


Op naar de volgende wedstrijd!!

Mijn eerste duathlon

10 april

Het is een tijdje geleden dat ik nog eens iets op mijn blogje geschreven heb maar hier zijn we weer!!

We zijn reeds 4 weken ver met de trainingen. Alles verloopt redelijk naar wens en ik voel stilletjes aan toch dat ik vooruitgang boek. 

Het zwemmen lukt vrij goed, 500m begint bijna te lukken in één keer zonder ademsnakkend aan te komen.

Het lopen vordert traagjes maar de kilometers worden stilletjes aan opgebouwd. Snelheid speelt geen rol, aankomen wel!

De fietstrainingen beperken zich op het moment tot een vast parcourtje om de houding wat gewoon te worden. Een ritje naar de Paalse Plas een keer of 2 rond rijden en terug naar huis. Het voordeel van deze route, superfietspad met weinig steentjes. Banden vervangen is nog niet mijn sterkste kant :-)

Anderhalve week geleden las ik op de website van de VTDL dat er een Ladies Fun Duathlon werd gehouden in Herentals. Na lang twijfelen schreef ik me in, het was tenslotte voor de fun :-)

Een dag voor de duathlon kwam het getwijfel, zou ik het wel kunnen, kon ik niet verkeerd rijden, wat als het fietsen niet lukt, wat als ik lek rijd.....(en zo kan ik nog wel effe doorgaan)

Maandag 9 april

maandag was het dan zover, de wedstrijd begon om 14:00. Nadat ik alles had klaargelegd en 10 maal had gecheckt en gedubbelchekt konden we vertrekken. Oh ja... de fiets nog :-), mijn schatje was zo lief geweest om die al in de koffer steken. Wat zouden we toch zonder die lieverd doen? :-)

Aangekomen in Herentals gingen we eerst mijn startnummer halen.

Onderweg kwamen we nog "over de streper" Nancy tegen van vorig seizoen. Na een motiverende babbel ging ik alles klaarzetten.

De fiets werd goed zichtbaar gezet in een recht lijn tov de plaats waar je binnen kwam met het lopen, kwestie van hem goed terug te vinden (weer een tip van mijn schatje :-) )

Alles werd mooi klaargelegd, schoentjes handschoenen en bril. Helm aan het stuur en fietstruitje met lange mouwen. Drinkbus in de houder en alles was klaar, ik kon vertrekken!

Om 14:00 werd dan het startsein gegeven. Ik vertrok heel kalm aan wilde niks forceren, aankomen is belangrijker dan onderweg moeten opgeven omdat ik te hevig was.

De 5 km vlogen om voor ik het wist stond ik aan mijn fiets. Loopschoenen uit fietsschoenen aan truitje aan helm en weg. 

20 km...hopelijk rijd ik niet verkeerd...

Ronde 1 ging goed op het gemakje trapte ik door. Ergens in ronde 2 reed er mij een dame voorbij en het wiel van die fiets lonkte wel heel uitdagend naar mij :-) Inpikken maar! (met toestemming van de dame uiteraard). Ook op deze manier vlogen ronde 2 en 3 voorbij,  en voor ik het wist was ik mijn fietsschoenen alweer aan het ruilen voor mijn loopschoenen. Nog een belangrijke tip van mijn schatje "vetrek niet te snel! "

Nog 2,5 km te gaan, dat zal wel lukken....

Maar nog geen 500m en de beentjes hadden me iets te zeggen. Wij zijn op gedaan :-) Maar dan kennen ze mij nog niet. Traag lopen Wendy en het komt in orde. 

Inderdaad na een kilometertje werden de beentjes terug een beetje losser en konden we richting streep gaan.

En YES! daar was de streep, we hebben het gehaald. Het is een begin de eerste streep is binnen, op naar de volgende!